Czeski minister edukacji o przyszłości Europy

„Zmęczenie Europy” wydaje się zjawiskiem wyjątkowo niepokojącym, przypomina ono bowiem stan, w którym z powodu wyczerpania sił witalnych, skłonni jesteśmy puszczać mimo uszu surowe przestrogi obserwatorów i bagatelizować widoczne objawy postępującego kryzysu – uważa profesor Petr Fiala. Ośrodek Myśli Politycznej przypomina tekst profesora Petra Fiala, który w nowym czeskim rządzie premiera Petra Neczasa objął resort szkolnictwa.

Profesor Fiala, politolog i historyk, wykładowca na Uniwersytecie w Brnie oraz prezes Centrum pro studium demokracie a kultury z Brna w przywoływanym przez krakowski think-tank tekście „Europa i znużenie Okcydentu”, powstałym w ramach projektu “Sympozium: Unia Europejska, euro i ekonomiczny kryzys: wspólne interesy Polski i Czech w kontekście polskiej prezydencji w UE”, analizuje procesy rozgrywające się w Europie, wieszcząc rychłe wyczerpanie mocno nadwątlonego integracyjnego projektu. Czeski badacz przywołuje całe spektrum problemów z jakimi zmuszony jest borykać się Kontynent, pomimo braku woli i sił by po raz kolejny stawić czoło widocznemu rozprzężeniu struktur, które jak dotąd organizowały nasze życie. „Zmęczenie Europy” wydaje się zjawiskiem wyjątkowo niepokojącym – pisze Fiala – przypomina ono bowiem stan, w którym z powodu wyczerpania sił witalnych, skłonni jesteśmy puszczać mimo uszu surowe przestrogi obserwatorów i bagatelizować widoczne objawy postępującego kryzysu. Posępną analizę porównawczą kondycji krajów Europy a także Ameryki, zamyka jednak optymistyczna konkluzja. Fiala podkreśla bowiem: „Ściśle rzecz ujmując, Zachód już kilka razy rzeczywiście prawie upadł, zważywszy na wszystkie demony grasujące tu w XX wieku. Jego nowożytnie kryzysy jednak jak dotąd zawsze owocowały ponownym zaczerpnięciem powietrza w płuca. Nawet prorocza diagnoza negatywnych symptomów nie powinna nas więc kusić do formułowania apokaliptycznych przepowiedni. Jednak pomijanie naszych problemów, ba, uprawianie kultury krępującej nas w mówieniu o nieprzyjemnych sprawach, byłoby fatalne w skutkach. Zmierzch Okcydentu może kiedyś nastąpić, chociażby w pierwszej połowie XXI wieku, o ile konsekwentnie mu się nie sprzeciwimy”.

Czytaj cały tekst na stronie Ośrodka Myśli Politycznej.

[Agnieszka Rozner]